Kiedy poród naturalny, a kiedy cesarskie cięcie?

Dobre i złe strony porodu naturalnego

To Wy najczęściej decydujecie o tym, jaką formę porodu chcecie zrealizować. Wiele kobiet rodzi w sposób naturalny, co wiąże się z większym wysiłkiem z ich strony, ale uważane jest za najzdrowszą metodę.

W ogromnym skrócie, poród naturalny wygląda następująco. Wszystko zaczyna się od rozwarcia szyjki macicy i skurczy, które rozpoczynają pierwszy etap porodu. zazwyczaj niedługo później dochodzi do przerwania błon płodowych i tzw. “odejścia wód”. Skurcze się nasilają, a gdy rozwarcie osiągnie szerokość ok 10 centymetrów poród wchodzi w drugą fazę, którą jest wypychanie przez skurcze macicy (wraz z pomocą parcia matki) dziecka do kanału rodnego. ten moment należy do najbardziej uciążliwych i bolesnych, zwłaszcza czas w którym przeciska się głowa dziecka. Jeśli nie nastąpią żadne komplikacje, poród zakończy się sukcesem. Ostatnim etapem jest “urodzenie” łożyska.

Dlaczego bolesny i długotrwały poród naturalny uważany jest za najlepszy i najzdrowszy? Po pierwsze, trwa często o wiele krócej niż cesarskie cięcie, ponieważ nie wymaga narkozy. Nie trzeba więc wybudzać kobiety, a dziecko trafia w jej ręce kilka minut po urodzeniu.

Po drugie, bliska obecność dziecka pobudza organizm kobiety do trzeciego etapu porodu, czyli wspomnianego już “urodzenia łożyska”.

O dziwo, liczba powikłań poporodowych jest kilka razy mniejsza niż w przypadku zabiegu.

Matka nie ma blizny na brzuchu, a ta, która pozostaje po ewentualnym nacięciu krocza nie jest wyraźnie widoczna.

Rodzi się świadomie i… w obecności męża.

Jakie są wady tego typu porodu? Przede wszystkim ogromny stres i ból. I strach, że coś się nie uda. Podświadomość w chwilach pełnych skrajnych emocji podsuwa wiele obrazów, które mogą matkę przerazić.

Istnieje oczywiście zagrożenie nieodpowiedniego ułożenia się dziecka, przez co poród trwać będzie dłużej lub może się skomplikować. Tu jednak do głosu dochodzi medycyna… i cesarskie cięcie.

Kiedy cesarskie cięcie?

Poród z wykorzystanie cesarskiego cięcia wykonuje się standardowo w kilku przypadkach. Na własne życzenie pacjentki oraz w wtedy, gdy urodzenie dziecka metodą naturalną nie jest możliwe. Jest to często stosowana metoda, gdy kobieta ma problemy zdrowotne natury sercowej, cukrzycę lub dolegliwości natury neurologicznej.

W pierwszym przypadku stosuje się znieczulenie miejscowe, wewnątrzoponowe lub podpajęczynowe. Gdy zagrożone jest życie dziecka w trakcie porodu naturalnego lub akcję trzeba przeprowadzić szybko - stosuje się znieczulenie ogólne, czyli narkozę.

Zabieg polega na… rozcięciu powłok brzusznych kobiety i wyjęciu dziecka, wraz z łożyskiem.

Niewątpliwą zaletą tego typu operacji jest brak odczuwania bólu, przynajmniej na taką skalę, jak w przypadku porodu naturalnego. Kobieta ma najczęściej wrażenie, jakby część jej ciała zdrętwiała.

Przygotowania do tego typu zabiegu zaczynają się kilka godzin przed nim. Należy wygolić wzgórek łonowy, przeprowadzić poszczególne badania, podać antybiotyk (chroni przed zakażeniem), kroplówkę z wodą i znieczulić pacjentkę. Zabieg trwa kilkanaście minut.

Dzięki temu, ze nacięcie wykonuje się najczęściej poziomo w okolicy wzgórka łonowego, blizna po cesarskim cięciu nie jest mocno widoczna.

Co warto podkreślić, cesarskie cięcie nie oznacza, że kolejna ciążą nie może zostać rozwiązana w sposób naturalny.